محمدرضا کریمی صارمی در گفت‌وگو با ستاد خبری چهارمین جشنواره تلویزیونی جام جم گفت: انیمیشن را اگر هنر ـ صنعت بنامیم، آن قسمت هنری‌اش به انیمیشن‌های مستقل گفته می‌شود، بخش صنعتی هم انیمیشن‌های بلند سینمایی است که باید در رابطه با آنها اقتصادی فکر شود، از آنجایی که اقتصاد در حوزه انیمیشن بلند حرف اول را می‌زند، سال‌های سال است که در تمام دنیا، استودیوهایی خارج از پایتخت‌ها و شهرهای بزرگ و کلان وظیفه تولید انیمیشن را برعهده دارند. چون در آنجا نیروی کار ارزان قیمت وجود دارد و می‌توان به آن‌ها آموزش داد تا با قیمت کم، کار با کیفیت تحویل گرفت.
صارمی تأکید کرد: این فرمول نه فقط در استفاده شهر به شهر، که در مقیاس بزرگتر و کشوری هم وجود دارد، مثلا استودیوهای امریکایی، کارهایشان را به هندی‌ها و چینی‌ها می‌دهند، یعنی این مسافت چند هزار کیلومتری را می‌پذیرند تا تولید ارازن‌تر شود و آنها به سود بیشتری برسند.
وی افزود: در حوزه آثار کوتاه نیز بسیاری از هنرمندان بزرگ دنیا در شهرهای کوچک و حتی روستاها زندگی می‌کنند، بسیاری از داوران بین‌المللی که ما برای جشنواره‌های مختلف از آنها دعوت کردیم، از ما خواستند که درخواست‌ها و ویزاهایشان را به شهرهای بزرگ نفرستیم چون آنها در روستاها زندگی می‌کنند و برایشان آسان نیست که مثلا به پایتخت آن کشور سفر کنند. پس می‌توان این طور نتیجه گرفت که بحث حضور در شهرهای کلان برای پیشرفت در انیمیشن بحث درستی نیست.
صارمی در انتها اضافه کرد: بحث مهاجرت انیمیشن‌سازها به کلانشهرها و علی‌الخصوص تهران، برمی‌گردد به موضوع عدالت اجتماعی. ما باید این را بپذیریم که بیش از 98 درصد تولیدات انیمیشن ما دولتی است، حتی آثاری که مشارکتی هستند هم دولتی محسوب می‌شوند. به نظرم عدالت باید از جانب تهیه‌کنندگان دولتی شکل بگیرد و منِ تهیه کننده دولتی نباید برایم فرقی داشته باشد که یک پروژه در تهران تولید می‌شود یا شهر دیگری، چون افرادی که اقدام به سرمایه گذاری می‌کنند، به دنبال کیفیت درجه یک هستند و هنرمندانی که در شهرستان‌ها هستند نشان دادند که می‌توانند با کیفیت عالی کار کنند.
وی تأکید کرد: سازمان‌هایی مثل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، مرکز تلویزیون و انیمیشن حوزه هنری، مرکز صبای سازمان صداوسیما و... در طول این سال‌ها آثار زیادی را به هنرمندان غیرتهرانی سپرده‌اند و باید این کار را بیش از پیش هم انجام دهند. به طور کلی بحث تمرکززدایی و اعتماد کردن به جوانان هنرمند و خلاقی که در شهرهای مختلف ایران زندگی می‌کنند، اتفاق خوبی است که دو کفه ترازو باید به یک میزان در آن نقش خود را ایفا کنند. یکی مدیران و تهیه‌کنندگان آثار انیمشن که فکر نکنند اگر یک شرکت از نیروی کار شهرستانی استفاده می‌کند، باید برآورد مالی پایین‌تری نسبت به تهرانی‌ها برای آنها در نظر گرفت. دوم هنرمندان شهرستانی که آنها هم باید بتوانند سفارشاتی که دریافت می‌کنند را با کیفیت درجه یک تحویل دهند تا به تهیه کنندگان ثابت کنند از لحاظ فنی و تکنیکی هیچ تفاوتی بین استودیو آنها با استودیویی که در پایتخت وجود دارد، نیست.